Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

to droop

  • 1 drúpa, hanga niîur

    Íslensk-ensk orðabók > drúpa, hanga niîur

  • 2 drúpandi

    Íslensk-ensk orðabók > drúpandi

  • 3 DRÚPA

    (-ta, -t), v. to droop, from sorrow (svá drúpir nú Danmörk, sem dauðr sé Knútr sonr minn);
    drúpir örn yfir, the eagle hovers over (it).
    * * *
    t or ð, to droop (from sorrow), different from drjúpa, to drip; drúpa is in Icel. an almost obsolete word, in old poets and writers esp. used in a metaph. sense; at the death of a dear person, the country, hills, mountains are said to droop; svá drúpir nú Danmörk, sem dauðr sé Knútr sonr minn. Fms. i. 118; svá þótti drúpa Ísland eptir fráfall Gizurar biskups, sem Rómaborgar ríki eptir fráfall Gregorii páfa, Bs. i. 71; Ari prestr hinn Fróði segir hve mjök várt land drúpði eptir fráfall Gizurar biskups, 145; staðrinn í Skálholti drúpti mjök eptir fráfall hins sæla Þorláks biskups, 301; drúpir Höfði dauðr er þengill, hlæja hlíðar við Hallsteini, Landn. 224 (in a verse): hnípði dróitt ok drúpði fold, Lex. Poët.; drúpir örn yfir, Gm. 10; Vinga meiðr ( the gallows) drúpir á nesi, Hlt.; en Skæreið í Skírings-sal of brynjálfs beinum drúpir, Ýt. 22; hans mun dráp um drúpa, dýrmennis mér kenna, Sighvat; knáttu hvarms af harmi hnúpgnípur mer d., my head drooped from grief, Eg. (in a verse); drúpðu dólgárar, the swords drooped (to drink blood), Hkm. 2: in mod. usage drjúpa and drúpa are confounded, aví, hve má eg aumr þræll, angraðr niðr drjúpa, Pass. 41. 4.

    Íslensk-ensk orðabók > DRÚPA

  • 4 GNAPA

    (-ta), v.
    * * *
    t, to jut out, stoop forward; hann (the ghost) gnapti innar yfir dyrnar, Grett. 114 A; fjallit sýnisk mjök yfir gnapa öðrum fjöllum, Fms. x. 313; ef hón sæi háska eðr skaða yfir gnapa ( impendere) sínu ríki, 223: to droop with the head, snapa ok gnapa, to be snubbed and droop the head, Hm. 62; gnapir grár jór yfir gram dauðum, Bkv. 6; sköltar gnöpðu, Fms. ii. 259 (in a verse); hann gnapir með hettu, Fas. iii. 494 (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > GNAPA

  • 5 DREPA

    * * *
    (drep; drap, drápum; drepinn), v.
    I. with acc. or absol.;
    1) to stike, beat, knock;
    drepa e-n vendi, to strike one with a rod;
    hann tók hörpu sína ok drap strengi (struck the strings) til sláttar; drepa járn, to hammer iron;
    drepa or drepa högg á dyrr, to knock at the door;
    drepa botn úr keraldi, to knock the bottom out of a tub;
    at eigi drepir þú mik í dúp, that you knock me not into the deep;
    drepa í hel, í dauða, til heljar, to smite to death;
    2) to kill, slay (skulu vér nú fara at honum ok drepa hann);
    3) in a game of chess, to take a piece (þá drap jarl af honum riddara);
    drepa eld, to strike, fire (= drepa upp eld);
    drepa slóð, to make a trail (drápu kyrtlarnir döggslóðina);
    5) with prep., drepa af, to kill, slaughter (cattle);
    drepa niðr, to kill off (þótt hirðmenn þínir sé drepnir niðr sem svn);
    drepa sik ór dróma, to get rid of (throw off) a fetter;
    drepa til e-s, to strike, hit, at one;
    drepa e-t undir sik, to knock or drag down (skaltu standa hiá, er fjándi sá drepr mik undir sik);
    drepa upp eld = drepa eld;
    drepa e-t út, to divulge a thing;
    drepa yfir e-t, to hide, suppress;
    drap hann brátt yfir (he soon mastered) harm sinn;
    6) refl., drepast, to perish, die, esp. of cattle (fé hans drapst aldri af drephríðum);
    recipr. to put one another to death (þá diepast menn fyrir ágirni sakir);
    drepa menn fyrir, to kill one another’s men;
    7) impers., drepr honuin aldregi ský (acc.) í augu, his eyes never get clouded;
    ofrkappit (acc.) drepr fyrir þeim (their high spirits break down), þegar haminjan brestr; drap þó heldr í fyrir honum, he rather grew worse, his eyes grew weaker;
    nú drepr ór hljóð (acc.) fyrst ór konunginum, the king became silent at once;
    þá drap stall ór hjarta hans, his heart failed;
    ofan drap flaugina, the vane was knocked down;
    regn (acc.) drepr í gegnum et, the rain beats through (the thatch);
    II. with dat.;
    1) to put, thrust;
    hendi drap á kampa, he put his hand to his beard;
    drepa fœti (fótum) í eð, to strike (knock) one’s foot against, stumble over (drap fótunum í þrøskuldinn ok lá fallinn);
    drepa höfði, to droop (with) the head (Egill drap höfðin niðr í feld sinn);
    drepa fingri í munn sér, to put the finger into the mouth;
    drepa hendi til es, við em, to give one a slap with the hand;
    drepa hendi við e-u, to wave away with the hand to refuse a kind offer (drepa hendi við boðnu gulli);
    2) to tuck up the sleeves or skirts of a garment (hann hafði drepit upp skautunum);
    drepa hári undir belti sér, to tuck the hair under the belt (of a lady);
    3) to dip, immerse;
    drepa skeggi (the beard) í Breiðafjörð, to be drowned in B. drepa barni I vatn, to baptize a child;
    4) drepa orði, dómi á et, to talk, judge of;
    drepa huldu á et, to hide, keep secret;
    drepa e-u á dreif, see dreif; fig., drepa í egg e-u, to turn a deaf ear to;
    5) spoil (drepa gleði, teiti es);
    drepa kosti es, to destroy one’s happiness;
    impers. drap þá skjótt kosti, the cheer was soon gone;
    6) drepa niðr e-u, to suppress (drepa niðr konungs rétti, illu orði);
    drepa niðr sœmd es, to drag down one’s reputation, to disparage one;
    drepa niðr máli, to quash a lawsuit.
    * * *
    pret. drap, 2nd pers. drapt, mod. drapst, pl. drápu; pret. subj. dræpi; part. drepit; pres. drep; with the suff. neg. pret. drap-a. Orkn.: [A. S. drepan; Dan. dræbe; Swed. drapa; O. H. G. trefan; mod. Germ. treffen, whence the mod. Dan. treffe, in the sense to hit; Ulf. uses slahan and stautjan, but never dripan; in Engl. the word is lost.]
    A. WITH ACC., OR ABSOL. högg ( a blow) or the like being understood, to strike, beat:
    I. act. of music, to strike the chords, (cp. phrases such as, slá danz, to strike up for a dance; slagr is battle and poem, Trolla-slagr and Gýgjar-slagr are names of poems); hann tók hörpu sína ok drap strengi ( struck the strings) til slags, Stj. 458 (hence drápa, a song); d. e-n vendi, to strike with a rod, Skm. 26: to knock, d. á dyrr, or d. högg á dyrr, to knock at a door, Nj. 150; síðan gengu þau heim bæði ok drápu á dyrr, 153; drápu þar á dyrr, Sturl. iii. 154: metaph., d. á e-t, to touch slightly on a matter; d. botn ór keraldi, to knock the bottom out of a jar, Fms. xi. 34; d. járn, to beat iron (a blacksmith’s term) with a sledge-hammer, Grett. 129, cp. drep-sleggja.
    2. esp. with the sense of violence, to knock, strike; áfallit hafði drepit hann inn í bátinn, Bs. i. 422; at eigi drepir þú mik í djúp, that thou knockest me not into the deep, Post. 656 B. 9; herða klett drep ek þér hálsi af, Ls. 57.
    β. as a law term, to smite, strike; ef maðr drepr ( smites) mann, ok varðar þat skóggang, Grág. ii. 116; eigu menn eigi at standa fyrir þeim manni er drepit hefir annan, id.; ef maðr drepr mann svá at bein brotna, 14; nú vænisk sá maðr því er drap, at…, 15; þat er drep ef bein brotna, ok verðr sá úæll till dóms er drepit hefir, 16; nú vænisk hinn því, at hann hafi drepit hann, 19.
    γ. the phrases, d. e-n til heljar, Grág. ii. 161, or d. til dauðs, to smite to death; Josúa drap til dauða alla þjóð Anakim, Stj. 456; d. í hel, id., Hbl. 27; hence
    3. metaph. or ellipt. to kill, put to death, cp. Lat. caedere, Engl. smite; eigi er manni skylt at d. skógarmann, þótt…, Grág. ii. 162; skulu vér nú fara at honum ok d. hann, Nj. 205; þar varð illa með þeim því at Ásgrímr drap Gaut, 39; til þess at d. Grim, Eg. 114; tóku þeir af eignum jarla konungs en drápu suma, Fms. i. 6; er drepit hafði fóstra hans …, eigi hæfir at d. svá fríðan svein …, d. skyldi hvern mann er mann údæmðan vá, 80; konung drápum fyrstan, Am. 97; drap hann ( smote with the hammer) hina öldnu jötna systur, Þkv. 32; d. mátti Freyr hann með hendi sinni, Edda 23.
    β. in a game (of chess), to take a piece; þá drap jarl af honum riddara, Fms. iv. 366; taflsins er hann hafði drepit, vi. 29; Hvítserkr hélt töfl einni er hann hafði drepit, Fas. i. 285.
    γ. adding prepp. af, niðr, to slaughter, kill off; þótt hirðmenn þínir sé drepnir niðr sem svín, Fms. vii. 243: d. af, to slaughter (cattle); yxni fimm, ok d. af, Ísl. ii. 330; láttu mik d. af þenna lýð, Post. 656 B. 9.
    4. metaph. phrases; d. e-m skúta, to taunt, charge one with; áfelli þat er konungr drap oss skúta um, Fms. iv. 310; hjarta drepr stall, the heart knocks as it were against a block of stone from fear, Hkr. ii. 360, Orkn., Fbr. 36 (hence stall-dræpt hjarta, a ‘block-beating’ faint heart): d. upp eld, to strike fire, Fms. iv. 338: d. sik ór dróma, to throw off the fetter, Edda 19: d. e-t undir sik, to knock or drag down, skaltú standa hjá er fjandi sá drepr mik undir sik, Grett. 126, 101 A: d. slóð, to make a slot or sleuth (trail); d. kyrtlarnir slóðina, the cloaks trailed along the ground so as to leave a track, Gísl. 154: to trail or make a track of droves or deer, Lex. Poët.: d. e-t út, to divulge a thing (in a bad sense), Fms. vi. 208; d. yfir e-t, to hide, suppress, drap hann brátt yfir ( he soon mastered) harm sinn, Bs. i. 140 (hence yfir-drep, hypocrisy, i. e. cloaking).
    II. reflex., drepask, to perish, die, esp. of beasts; fé hans drapsk aldrei af megrð ok drephríðum, Eb. 150; drapsk allt hans fólk, Fms. v. 250.
    2. recipr. to put one another to death; þá drepask bræðr fyrir ágirni sakar, Edda 40; nú drepask menn (smite one another), eðr særask eðr vegask, Grág. ii. 92; ef menn d. um nætr, Fms. vii. 296; er sjálfir bárusk vápn á ok drápusk, viii. 53; en er bændr fundu at þeir drápusk sjálfir, 68; drepask niðr á leið fram, Ld. 238; drepask menn fyrir, to kill one another’s men, Fms. vii. 177; görðisk af því fjandskapr með þeim Steinólfi svá at þeir drápusk þar (menn?) fyrir, Gullþ. 14.
    III. impers., drepr honum aldregi ský (acc.) í augu, his eyes never get clouded, of the eagle flying in the face of the sun, Hom. 47; ofrkappit (acc.) drepr fyrir þeim ( their high spirits break down) þegar hamingjan brestr, Fms. vi. 155; drap þó heldr í fyrir honum, he rather grew worse, i. e. his eyes grew weaker, Bjarn. 59; nú drepr ór hljóð (acc.) fyrst ór konunginum, the king became silent at once, Fms. xi. 115; stall drepr ór hjarta e-s, Fbr. 36 (vide above, I. 4); ofan drap flaugina (acc.), the flaug was knocked down, Bs. 1. 422; regn drepr í gögnum e-t, the rain beats through the thatch or cover, Fagrsk. 123 (in a verse).
    β. in mod. usage, drepa is even used in the sense to drip (= drjupa), e. g. þak, hús drepr, the thatch, house lets water through.
    B. WITH DAT.:
    I. denoting gentle movement; in many cases the dat. seems to be only instrumental:
    1. of the limbs; hendi drap á kampa, be put his hand to his beard, Hom. 21; d. fæti (fótum), to stumble, prop. to strike with the foot, Nj. 112, Fas. ii. 558, Bs. i. 742, Hom. 110, Grett. 120; d. fæti í e-t, to stumble against, 103; d. fæti við e-t, id., Fas. ii. 558; d. höfði, to droop, nod with the head; drap í gras höfði, (the horse) drooped with the head, let it fall, Gkv. 2. 5; d. niðr höfði, id., Nj. 32; Egill sat svá opt, at hann drap höfðinu niðr í feld sinn (from sorrow), Eg. 322, O. H. L. 45 (for shame); d. fingri í munn sér, to put the finger into the mouth, Edda 74; fingri drap í munninn sinn (of a child), the words of a ditty; d. hendi til e-s, or við e-m, to give one a slap with the hand (inst. dat.), Nj. 27; hence metaph., d. hendi við e-u, to wave away with the hand, to refuse a kind offer, Bs. i. 636; d. hendi við boðnu gulli, Al. 75: the phrase, d. hendi við sóma sínum, cp. Al. 162.
    2. to tuck up the sleeves or skirts of a garment; d. skautum (upp), Fms. vii. 297; hann hafði drepit upp skautunum, Lv. 85; hann hafði drepit upp fyrir blöðunum undir beltið, Eb. 226: Sigurðr drap blöðunum undir belti sér, Orkn. 474; d. hári undir belti sér, to tuck the hair under the belt (of a lady), hárit tók ofan á bringuna ok drap hón (viz. því) undir belti sér, Nj. 24; hafði hár svá mikit, at hann drap undir belti sér, 272.
    II. to dip; d. skeggi í Breiðafjörð niðr, to dip the beard in the Breidafiord, i. e. to be drowned, Ld. 316; d. hendi, or fingri í vatn, to dip the hand, finger into water (vide above); d. barni í vatn, to dip a baby into water, i. e. to baptize, K. Þ. K. 10: the phrase, d. fleski í kál, to dip bacon into kale broth, Fas. iii. 381; nú taka þeir hafrstökur tvær, ok d. þeim í sýrukerin, Gísl. 7.
    β. the phrase, d. e-u, of wax, lime, butter, or the like, to daub, plaster, fill up with; þú skalt taka vax ok d. því í eyru förunauta þinna, Od. xii. 77; síðan drap eg því í eyru á öllum skipverjum, 177; vaxið er eg hafði drepið í eyru þeim, 200; d. smjöri í ílát, to fill a box with butter.
    γ. metaph. phrases; d. dul á e-t, to throw a veil over, Hkr. ii. 140, in mod. usage, draga dulur á e-t: the phrase, d. í skörðin (the tongue understood), to talk indistinctly, from loss of teeth; d. orði, dómi á e-t, to talk, reason, judge of a thing, Fms. ix. 500; d. huldu á, to hide, cloak, keep secret, xi. 106: d. e-u á dreif, prop. to ‘throw adrift,’ throw aside, i. e. think little of a thing, þessu var á dreif drepit, it was hushed up, Orkn. 248; áðr hafði mjök verit á dreif drepit um mál Bjarnar ( there had been much mystery about Björn), hvárt hann var lífs eðr eigi, sagði annarr þat logit, en annarr sagði satt, i. e. no one knew anything for certain, Bjarn. 20; en eigi varð vísan á dreif drepin ( the song was not thrown aside or kept secret) ok kom til eyrna Birni, 32; drápu öllu á dreif um þessa fyrirætlan, hushed it all up, Eg. 49: d. í egg e-u, prop. to bate the edge of a thing, to turn a deaf ear to, Orkn. 188, metaphor from blunting the edge of a weapon.
    δ. d. e-u niðr, to suppress a thing (unjustly); d. niðr konungs rétti, N. G. L. i. 7 5; d. niðr sæmd e-s, to pull down a person’s reputation, Boll. 346; d. niðr illu orði, to keep down a bad report, suppress it, Nj. 21; d. niðr máli, to quash a lawsuit, 33; drepit svá niðr herörinni, Fms. iv. 207.
    ε. d. glaumi, gleði, teiti e-s, to spoil one’s joy, Lex. Poët.; d. kosti e-s, to destroy one’s happiness, Am. 69: impers., drap þú brátt kosti, the cheer was soon gone, Rm. 98.

    Íslensk-ensk orðabók > DREPA

  • 6 gnúfa

    (-ða), v. to droop (g. með höfðinu).
    * * *
    1.
    ð, (qs. gnúpa), to droop, stoop; skalf hón öll af hræðslu ok gnúfði hón með höfði sínu, Str. 76.
    2.
    adj. drooping, stooping; hann sat gnúfa hryggr … lypti upp höfði sínu, Str. 73.

    Íslensk-ensk orðabók > gnúfa

  • 7 HNIPNA

    (að), v. to become downcast, to droop (hnipnaði þá Grani).
    * * *
    að, [Ulf. ga-nipnan, Mark x. 22; A. S. hnipian], to droop, despond, Gkv. 2. 5, 7, Skv. 3. 13: in Shetl. neebin is nodding drowsily.

    Íslensk-ensk orðabók > HNIPNA

  • 8 HNÍPA

    (-ta, -t), v. to be downcast, droop (hann hnípti í jörðma).
    * * *
    t, [in Ulf. ganipnan = στυγνάζειν, Mark x. 22; A. S. hnipian = to bow]:—to be downcast, droop; hnípði drótt ok drúpði, people were downcast and drooping, Ód. 25: haukar þínir hnípa, Fas. i. 175; hann (the horse) hnípti í jörðina, 205; hnipaði, pret., 197, (better hnipnaði or hnípandi, part.)
    II. the part. hnipinn (sitja or vera hnipinn, to sit drooping and downcast; döpr ok h., Ísl. ii. 195, Edda 22, Fms. vi. 236 in a verse, Sól. 43) refers to a lost strong inflexion (hnípa, hneip, hnipu).

    Íslensk-ensk orðabók > HNÍPA

  • 9 HÖFUÐ

    (dat. höfði, gen. pl. höfða), n.
    1) head (höggva höfuð af e-m);
    láta e-n höfði skemmra, to behead one;
    strjúka aldrei um frjálst höfuð, to be never free, never at ease;
    skera e-m höfuð, to make a wry face at one;
    heita í höfuð e-m, to be called after a person;
    hætta höfði, to risk one’s life;
    leggja við höfuð sitt, to stake one’s head;
    fœra e-m höfuð sitt, to surrender oneself to an enemy;
    drepa niðr höfði, to droop the head;
    þoku hóf af höfði, the fog lifted;
    stíga yfir höfuð e-m, to overcome one;
    hlaða helium að höfði e-m, to leave one dead on the spot;
    ganga milli bols ok höfuðs e-s or á e-m, to hew of one’s head, to kill outright;
    senda e-n til höfuðs e-m, to send one to take another’s head;
    leggja fé til höfuðs e-m, to set a price on one’s head;
    leggjast e-t undir höfuð, to put aside, neglect (Þ. lagðist eigi þessa ferð undir höfuð);
    vera höfði hærri, to be taller by a head;
    2) head, chief (höfuð lendra manna);
    Þrándheimr hefir lengi verið kallaðr höfuð Noregs, the chief district of Norway;
    3) ornamental prow of a ship (skip með gyltum höfðum);
    ornamental head on a bridle (slitnaði sundr beizlit, ok týndist höfuð, er á var).
    * * *
    n., dat. höfði; gen. pl. höfða, dat. höfðum; in Norse MSS. often spelt hafuð, Anecd. 4 (without umlaut); the root-vowel seems in very early times (8th century) to have been a diphthong; thus Bragi uses the rhymes, laufi—haufði, and rauf—haufuð, Edda; the old ditty with a half rhyme, höfðu vér í haufði, Hkr. i. 104, wou’d be faulty unless we accept a diphthong in the latter word: in good old MSS. (e. g. Sæm. Cod. Reg.) the word is always spelt with ꜹ or au, never o, and probably never had a diphthongal sound; the Norse spelling havuð however points to a short vowel; and later Icel. MSS. spell o or , e. g. Hb. in Vsp. l. c. It is probable that the short vowel originated in the contracted form, as haufði sounds hard; [cp. Goth. haubiþ; A. S. heâfod; Engl. head; Hel. hôbid; O. H. G. houpit; mid. H. G. houbet; mod. G. haupt; Dan. hôved; Swed. hufvud; Ormul. hæfedd (the single f marks a preceding long vowel); thus all old Teut. languages except the Icel. agree in the length of the vowel, whereas Lat. căput, Gr. κεφαλή have a short root vowel.]
    A. A head, Vsp. 38, Sdm. 14, Vþm. 19, Þkv. 16, 19, Skm. 23, Nj. 19, 275, Grág. ii. 11, Fms. x. 381, Eg. 181, Edda 59, passim; mátti svá at kveða, at náliga væri tvau höfuð á hverju kvikendi, Hrafn. 22 (of a great increase in stock); Grímr rakaði bratt fé saman, vóru tvau höfuð á hvívetna því er hann átti, Ísl. ii. 14.
    II. phrases and sayings, láta höfði skemra, to make one a head shorter, behead, Hým. 15, Fm. 34; strjúka aldrei frjálst höfuð, to stroke never a free head, be never free, never at ease; (sagði) at þeir mundi aldrei um frjálst höfuð strjúka, er vinir hans væri, meðan Þórðr væri höfðingi í Ísafirði, Sturl. ii. 124; eg má aldrei um frjálst höfuð strjúka, I never have any time to spare; sitja aldrei á sárs höfði, to be always quarrelling; skera e-m höfuð, to make a wry face at one, Grett. 17; heita í höfuðit e-m, to be called after a person; hón jós sveininn vatni ok kvað hann skyldu heita í höfuð föður sínum, ok var hann kallaðr Gestr, Bárð. 24 new Ed.: the mod. usage distinguishes between heita í höfuð á e-m, when a person is alive when the child was born, and heita eptir e-m, when that person is dead; halda höfði, to hold one’s head up, Flóv. 43, Og.; bera hátt höfuð, to bear one’s head high, Sturl. iii. 147, Sighvat; hefja höfuðs, to lift one’s head, Thom. 535; drepa niðr höfði, to droop one’s head, Bs. i. 625; þoku hóf af höfði, the fog lifted, Ld. 74; búa hvárr í annars höfði, to be at loggerheads, Sks. 346; fara huldu höfði, to go with a hidden head, in disguise, to hide oneself, Fms. vi. 12; færa e-m höfuð sitt, to surrender oneself to an enemy, Eg. ch. 62, 63, Fms. x. 261; stíga yfir höfuð e-m, to pass over one’s head, overcome one, 304; er á engri stundu örvænt nær elli stígr yfir h. mér, Eb. 332; hlaða hellum at höfði e-m, to leave one dead on the spot, Dropl. 18; ganga milli bols ok höfuðs, ‘to gang between bole and head,’ i. e. to kill outright, Eb. 240; hætta höfði, to risk one’s head, Hm. 106; leggjask e-t undir höfuð, to lay under one’s pillow, to put aside; leggjask ferð undir höfuð, Fær. 132, Orkn. 46; þú munt verða fátt undir höfuð at leggjask ef ek skal við þér taka, Sturl. i. 27; vera höfði hærri, to be a head taller, Fms. x. 381; setja höfuð á höfuð ofan, to set head upon head, Bs. i. 73, (viz. to consecrate a second bishop to a see, which was against the eccl. law); cp. kjósa annan konung í höfuð Davíð, Sks. 801.
    III. in a personal sense, in poets, a person, = Lat. caput, Gr. κάρα, κεφαλή; fárgjarnt höfuð, thou fearful woman! Fas. ii. 556; hraustara höfuð, a bolder man, 315; berjask við eitt höfuð, 49; heiptrækt höfuð, Ýt. 25; andprútt höfuð, high-minded man! Sighvat; tírar h., glorious man; leyfðar h., id., Geisli 56; vina höfuð = cara capita, Bm. 2; frænda höfuð, kinsmen, Skáld H. 3. 40; hvarfúst h., thou fickle woman! Hel. 2.
    2. a number, tale, head, of animals; fádygt höfuð, of a fox, Merl. 1. 39: head, of cattle, þeir eiga at gjalda þingfarar-kaup, er skulda-hjóna hvert hefir höfuð, kú skuldalausa eða kúgildi, Grág. (Kb.) i. 159, referring to the old way of taxation, which is still the law in Icel., that a freeholder has to pay tax (skattr) only if he has more head of cattle (kúgildi, q. v.), than persons to support.
    IV. a head, chief; höfuð lendra manna, Fms. vii. 273; h. ok höfðingi, Stj. 457; Þrándheimr er h. Noregs, Fms. vi. 38; höfuð allra höfuð-tíða (gen.), Leiðarvís. 23.
    V. of head-shaped things:
    1. a beak, of a ship; með gylltum höfðum, Fms. viii. 385, x. 10, 417, passim; dreka-höfuð, q. v.: the beak was usually a dragon’s head, sometimes a bison’s, Ó. H.; a steer’s, Landn. 5. ch. 8; or it was the image of a god, e. g. of Thor, Fms. ii. 325, (Ó. T. ch. 253); or of a man, Karl-höfði, Ó. H., the ship of St. Olave; cp. the interesting passage, þat var upphaf enna heiðnu laga, at menn skyldu eigi hafa höfuðskip í hafi, en ef þeir hefði, þá skyldi þeir af taka höfuð áðr þeir kæmi í lands-sýn, ok sigla eigi at landi með gapandum höfðum eðr gínandi trjónum, svá at landvættir fældisk við, Landn. (Hb.) 258, Fms. vi. 180 (in a verse), vii. 51 (in a verse). 2. the capital of a pillar, Al. 116, Fb. i. 359 (of tent poles): of carved heads in a hall, sér þú augun útar hjá Hagbarðs-höfðinu? Korm. ch. 3: heads of idols carved on chairs, Fbr. ch. 38: carved heads on high-seats, Eb. ch. 4: that these figures sometimes represented fairies or goddesses is shewn by the word brúða (q. v.) and stólbrúða; heads of bedsteads seem to have been carved in a similar way; cp. also Korm. 86, see tjasna.
    3. the head-piece of a bridle; týndi maðr höfði á beisli því er görsema-vel var gört, Bs. i. 314, v. l.; the head of a rake, hrífu-h., etc.
    COMPDS: höfðabúza, höfðafjöl, höfðalag, höfðaskip, höfðatal, höfðatala, höfuðband, höfuðbani, höfuðbein, höfuðburðr, höfuðbúnaðr, Höfuðdagr, höfuðdúkr, höfuðfaldr, höfuðfatnaðr, höfuðfetlar, höfuðgerð, höfuðgjarnt, höfuðgull, höfuðhlutr, höfuðhögg, höfuðlausn, höfuðlauss, höfuðleðr, höfuðlín, höfuðmein, höfuðmikill, höfuðmundr, höfuðórar, höfuðrót, höfuðsár, höfuðskél, höfuðskip, höfuðskjálfti, höfuðsmátt, höfuðsnauðr, höfuðsótt, höfuðsteypa, höfuðsundl, höfuðsvími, höfuðsvörðr, höfuðtíund, höfuðverkr, höfuðvíti, höfuðvörðr, höfuðþváttr, höfuðþyngsl, höfuðærr, höfuðærsl.
    B. Chief, capital, found like the Gr. ἀρχι- in countless COMPDS: höfuðatriði, höfuðá, höfuðárr, höfuðátt, höfuðbarmr, höfuðbaðmr, höfuðbarmsmaðr, höfuðbaugr, höfuðbenda, höfuðbiti, höfuðbitarúm, höfuðblót, höfuðborg, höfuðból, höfuðbæli, höfuðbær, höfuðdrottning, höfuðefni, höfuðengill, höfuðfaðir, höfuðfirn, höfuðfól, höfuðgersemi, höfuðgjöf, höfuðglæpr, höfuðgoð, höfuðgrein, höfuðgæfa, höfuðhátíð, höfuðhetja, höfuðhof, höfuðinnihald, höfuðísar, höfuðíþrótt, höfuðkempa, höfuðkennimaðr, höfuðkirkja, höfuðklerkr, höfuðkonungr, höfuðkostr, höfuðkvöl, höfuðlist, höfuðlýti, höfuðlæknir, höfuðlærdómr, höfuðlöstr, höfuðsmaðr, höfuðmeistari, höfuðmerki, höfuðmusteri, höfuðnafn, höfuðnauðsyn, höfuðniðjar, höfuðprestr, höfuðráð, höfuðráðgjafi, höfuðskáld, höfuðskepna, höfuðskutilsvein, höfuðskömm, höfuðskörungr, höfuðsmiðr, höfuðspekingr, höfuðstaðr, höfuðstafn, höfuðstafr, höfuðstjarna, höfuðstóll, höfuðstólpi, höfuðstyrkr, höfuðsynd, höfuðsæti, höfuðtunga, höfuðvápn, höfuðveizla, höfuðvél, höfuðvindr, höfuðvinr, höfuðþing, höfuðætt.

    Íslensk-ensk orðabók > HÖFUÐ

  • 10 SVEIGJA

    * * *
    (-ða, -ðr), v.
    1) to bow, bend; s. boga, to bend (draw) the bow; s. hörpu, to strike the harp; muntu s. (opp. to bretta) þinn hala, thou shall let thy tail droop; ætla ek, at lögin muni sveigð hafa verit, that the law was wrested; s. til við e-n, til samþykkis við e-n, to give way, yield somewhat;
    2) refl., sveigjast, to be swayed, sway (þá tók at s. hugr jarls); láta s. eptir e-s vilja, to accommodate oneself to another’s wishes.
    * * *
    ð, [svig; cp. Engl. to sway; North. E. swag]:—to bow, bend, like a switch; s. armleggi hans, Landn. 169, v. l.; s. trén, Fær. 50; s. álm, to bend the bow, Fms. vii. (in a verse); s. rokk, to swing the distaff, Rm. 16; s. fast árar, Fms. ii. 180; s. hörpu, to sway, strike the harp, Og. 27; s. á e-n, to pull round, in rowing, Nj. 90; s. e-t eptir sínum vilja, Mar.; þá ætla ek at lögin mundu sveigð hafa verit, the law was tampered with, Valla L. 209; it þriðja má kalla nökkut sveigt, the third is not straight, Band. 6; sveigja til við e-n, to give way, yield somewhat, Hkr. i. 142, Stj. 578; vér skulum s. til, svá …, come to a compromise, so that…, Fær. 35; konungr þóttisk hafa mýkt sitt skap, ok sveigt til samþykkis með þeim, Fms. vi. 280; heljar-reip sveigð at síðum mér, Sól. 39; jofurr sveigði y, drew the bow, Höfuðl.; s. hala sinn, to droop the tail, Hkv. Hjörv.
    II. reflex. to be swayed, sway, swerve; þá tók at sveigjask hugr jarls, Fms. ix. 444; hvergi sveigðisk hugr hans fyrir þeirra kúgan, Bs. i. 287; láta sveigjask eptir e-s vilja, Fb. ii. 146; sveigjask til (= sveigja til) við e-n, i. 410.

    Íslensk-ensk orðabók > SVEIGJA

  • 11 BRATTR

    a.
    1) steep; brött brekka, a steep slope; brattar bárur, high waves; bera bratt halann, to carry the tail high; reynt hefi ek fyrr brattara, I have been in a worse plight;
    * * *
    adj. [A. S. brant, bront; Swed. brant; North. E. brant and brent], steep, of hills, etc.; brött brekka, a ‘brent’ hill, Hrafn. 20; bárur, high waves, Sks. 40: metaph., bera bratt halann, metaphor from cattle, to carry the tail high (in mod. usage vera brattr), opp. to lægja halann, to droop the tail, Ísl. ii. 330, cp. Hkv. Hjörv. 20; reynt hefi ek fyr brattara, cp. Lat. graviora passus, I have been in a worse plight, Ann. 56; einatt hefi ek brattara átt, Grett. 133: mér hefir opt boðizt brattara, id., etc.,—a metaphor from mountaineers.

    Íslensk-ensk orðabók > BRATTR

  • 12 DRJÚPA

    * * *
    (drýp; draup, drupum; dropit), v.
    1) to drip, to fall in drops (Þórólfr kvað smjör drjúpa af hverju stráfi);
    2) to let in rain, be leaky (hlaðan draup þegar er snjárinn bráðnaði);
    * * *
    pret. draup, pl. drupu; subj. drypi; sup. dropit; pres. drýp; [Engl. drip; Germ. traufen; Dan. dryppe]:—to drip; blóð drýpr, Fms. x. 366; drupu þá ór blóðdropar, 625. 98; svá at bráðnaði ok draup, Edda 4: absol., þá sveittisk róðan helga, svá at draup á altarit ofan, Fms. viii. 247; Þórólfr kvað d. smjör af hverju strái, Landn. 31.
    β. to let in rain, of houses or things not water-tight; öll hlaðan draup, Fms. ix. 234; ok tóku húsin at drjúpa, Gísl. 22.

    Íslensk-ensk orðabók > DRJÚPA

  • 13 hengill

    m. a pendulum, (mod.)
    2. name of an overhanging mountain, a beetling crag: also Hengla-fjöll, n. pl., Fb. iii. 559: hengil-mæna, u, f. a ‘droop-chine,’ laggard: hengil-mænulegr, adj.; hengilmænu-skapr, m.

    Íslensk-ensk orðabók > hengill

  • 14 HLÆJA

    * * *
    (hlæ; hló, hlógum; hleginn), v.
    hlæja hátt, to laugh loud;
    hlæja at e-u, to laugh at;
    þau tíðendi, er þeim hló hugr við, that gladdened their hearts;
    2) hlæja e-n, to laugh at, deride one.
    * * *
    pres. hlær, pl. hlægjum; pret. hló (qs. hlóg), 2nd pers. hlótt, mod. hlóst; pl. hlógu, mod. hlóu; pret. subj. hlægi; imperat. hlæ, hlaeðu; part. hleginn; [Ulf. hlahjan; A. S. hlihan; Engl. laugh; Hel. hlahan; O. H. G. hlahhan; old Frank, hlaka; Germ. lachen; Dan. le]:—to laugh, Hðm. 20, Skv. 3. 30, Am. 61, Akv. 24; h. hátt, to laugh loud, Skv. 2. 15; Grímr var ekki kátr, ok aldri hló hann síðan Helgi var fallinn, Dropl. 27; Grímr skelldi upp ok hló, 31; hví hlóttu nú? Fms. vi. 390; hló Vigfúss at? Halli mælti, þat er vani þeirra feðga at hlæja, þá er vígahugr er á þeim, Glúm. 367; hón hlaer við hvert orð, Nj. 18; h. dátt, to laugh heartily; skelli-hlægja, to roar with laughter; h. hlátr, Hildigunnr hló kalda-hlátr, Nj.: phrases, þá hló marmennill, then the merman laughed, of a sudden, unreasonable burst of laughter, Fas. Hálfs. S. ch. 7, Ísl. Þjóðs. i. 133: as also Merlin (1869), ch. 23; hugr hlaer, one’s heart laughs; at minn hugr hlægja við honum, Fas. i. 195; hlær mér þess hugr, Fms. xi. 96; þau tíðendi er þeim hló hugr við, ix. 494, v. l.; löngum hlaer lítið vit, long laugh, little wit; hleginn, laughed at, Niðrst. 6.
    2. with prep.; hlæja at e-u, to laugh at a thing; Hrútr hló at ok gékk í braut, Nj. 10; allt fólk hló at þeim, Fms. ix. 494, Glúm. 366, passim (at-hlægi).
    II. metaph. of a country, the hills are said to laugh in welcoming a guest and to droop at his going away; Drúpir Höfði, dauðr er Þengill, hlægja hlíðir við Hallsteini, Landn. (in a verse); Há þóttu mér hlaegja … of Noreg allan | klif meðan Ólafr lifði, Sighvat: the blunt edge is said to laugh in one’s face, síðan tók ek hein ór pússi mínum ok reið ek í eggina, svá at exin var svá slæ, at hón hló móti mér áðr en við skildum, Sturl. ii. 62.

    Íslensk-ensk orðabók > HLÆJA

  • 15 KNÁ

    (pl. knegum; knátta), a defective verb, I can (could); knákat ek segja, I cannot say (poet.).
    * * *
    a defect. verb, for the conjugation of which see Gramm. p. xxxiii; the pres. infin. knegu nowhere occurs, whereas a pret. infin. knáttu occurs in Sighvat (Fms. vi. 40); a subj. pres. knega, knegi, knegim, Hkv. 2. 34, Fsm. 22, 25, 41, Stor. 15, N. G. L. i. 89; pret. knáði for knátti, Fms. xi. 296 (in a verse), Rekst.; with a suff. neg. kná-at, non potest, Gm. 25; knák-a, non possum, Hým. 32, Am. 52; knegu-t, plur. non possunt, Hkv. Hjörv. 13: [A. S. cnáwan; Engl. know]:—I know how to do a thing, I can, or quite paraphrastically like Engl. do; ek kná sja, I can see, i. e. I do see, freq. in poetry, always followed by an infinitive, but very rare in prose:
    I. in poetry; öllu gulli kná hann einn ráða, Fm. 34; hver er þær kná hafa óviltar, Sdm. 19; knáttu sjá mey und hjálmi, Fm. 44; melta knáttu, Akv. 36; er vörðr né verr vinna knátti, Gkv. 33; ef ek sjá knætti, 22; ef hann eiga knætti, Skv. 3. 3; ok knætta ek þér í faðmi felask, Hkv. 2. 27; knættim hefna, Gh. 5; kneguð oss fara, ye cannot confound us, Hkv. Hjörv. 13; knega ek grami fagna, Hkv. 2. 34: knegi hníga, Fsm. 25; knegi sofa, 41, 42; sá er trúa knegim, Stor. 15; skjöldu knegut þar velja, Akv. 4; knákat ek segja, I can never say, Hým. 32; knáka ek þess njóta, Am. 52; ek hykk þá knáttu (pret. infin.) kjósa, Sighvat; ginnunga-vé knáttu brinna, did burn, Haustl.; knáttu drúpa, they did droop, Eg. (in a verse); knátti svelgja, Ýt. 4; unnir knegu glymja, Gm. 7; bjöllur knegu hringjask, Ó. H. (in a verse); hann kná kjósa, he does choose, Vsp. 62; knáttu sporna, they did spur, 28, Og. 9; hann knáði velja, Rekst.; knáði lenda, Fms. xi. 296 (in a verse); hann knátti vakna, did awake, Bragi; ér knáttuð skipta, ye did share, Edda (in a verse); ek kná stýra, Landn. (in a verse); kná-at sú veig vanask, Gm. 25; kná snúa, Vsp. (Hb.)
    II. in prose; þá kná þat grafa í kirkju-garði, then it can be buried in a churchyard, N. G. L. i. 12:—I shall, in law phrases, várr kná engi blandask við búfé, N. G. L. i. 18:—I can, I do, þá skulu þingmenn veita honum vápnatak til þess at hann knegi verja jörð sína lögum at dómi, N. G. L. i. 89; hann knátti engu bergja ( he did not taste) af himneskum sætleik, Eluc. 59; þeir báðu at þeir knætti sjá líkama Clement pafa, Clem. 47.

    Íslensk-ensk orðabók > KNÁ

  • 16 SLOTA

    (að), v. to hang down (lið hans lét s. hendr niðr með síðu ok höfðust ekki at); s. við, to be idle, slink away.
    * * *
    að, slotir, Hom. (St.); the pret. would be slotti, but is not found (cp. þora þorði þorað); mod. usage distinguishes between slúta = to hang down, and slota = to abate; [cp. Germ. schliessen and schluss]:—to hang down, droop; láta slota hendr niðr með síðu ok höfðusk ekki at, Fms. ii. 229,; láttú slota hattinn, Nj. 32; hann var í kufli ok lét slúta hattinn, Sturl. ii. 230, Fas. i. 61 (both paper MSS.): slota við, to slink away; ok er ekki at slota við eða svara skatyrðum, Fms. vii. 20; þat þú þegir við ok slotir, Hom. (St.)
    II. impers. it abates, of wind, gale; veðrinu slotar, the wind abates.

    Íslensk-ensk orðabók > SLOTA

  • 17 sveigja

    * * *
    (-ða, -ðr), v.
    1) to bow, bend; s. boga, to bend (draw) the bow; s. hörpu, to strike the harp; muntu s. (opp. to bretta) þinn hala, thou shall let thy tail droop; ætla ek, at lögin muni sveigð hafa verit, that the law was wrested; s. til við e-n, til samþykkis við e-n, to give way, yield somewhat;
    2) refl., sveigjast, to be swayed, sway (þá tók at s. hugr jarls); láta s. eptir e-s vilja, to accommodate oneself to another’s wishes.
    * * *
    u, f. a bending, elasticity.

    Íslensk-ensk orðabók > sveigja

См. также в других словарях:

  • Droop-E — B Slimm Birth name Earl Stevens, Jr. Also known as Lil E Born February 18, 1988 (1988 02 18) (age 23) in Vallejo, California Origin …   Wikipedia

  • Droop Cup — Droop cup, Paris, Louvre CA 2512 Droop cups (pronounced: Drope) are a type of Little master cup, produced about 550 to 510 BC. A few examples date to the fifth century BC. They are named after John Percival Droop, an English archaeologist, who… …   Wikipedia

  • Droop-Schale — Paris, Louvre CA 2512 Droop Schalen (ausgesprochen Drope ) sind eine Form der Kleinmeister Schalen, die etwa von 550–510 v. Chr. produziert wurden, ganz vereinzelte Beispiele gab es auch noch im 5. Jahrhundert v. Chr. Benannt sind sie nach John… …   Deutsch Wikipedia

  • Droop, West Virginia — Droop   Unincorporated community   …   Wikipedia

  • Droop — ist der Familienname folgender Personen: Constanza Droop (* 1965), Kinderbuch Illustratorin Fritz Droop (1875–1935), Schriftsteller und Journalist Henry Richmond Droop (1831–1884), englischer Mathematiker Hermann Theodor Droop (1879–1957),… …   Deutsch Wikipedia

  • droop — [druːp] verb [intransitive] if prices, sales etc droop, they start to fall: • In Tokyo, share prices drooped during the Emperor s illness. * * * Ⅰ. droop UK US /druːp/ verb [I] FINANCE ► if prices, values, sales, etc. droop they gradually go down …   Financial and business terms

  • Droop Mountain — is a small mountain in the Allegheny Mountains on the border of Greenbrier and Pocahontas counties in southeastern West Virginia. It was the scene of one of West Virginia s most important battles during the American Civil War the Battle of Droop… …   Wikipedia

  • Droop Mountain, West Virginia —   Unincorporated community   …   Wikipedia

  • Droop Hill — Droop Hill, Aberdeenshire. Courtesy: Dominic Dawn Harry and Jacob Paterson Droop Hill is a mountain landform in the Kincardine and Mearns region of Aberdeenshire, Scotland.[1] The locale had been featured in a windfarm proposal submitted to the… …   Wikipedia

  • droop — vb Droop, wilt, flag, sag are comparable when they mean to sink or to lose in vigor, firmness, or freshness. Droop stresses a hanging or bending downward (as through exhaustion, discouragement, or lack of nourishment) {some of the watchers were… …   New Dictionary of Synonyms

  • droop nose — (informal droop snoot) noun (aeronautics) A cockpit section hinged onto the main fuselage to provide downward visibility at low speeds • • • Main Entry: ↑droop * * * droop nose or droop snoot, an aircraft nose or foremost point that can be… …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»